هراسان، پهلوی ساحلِ سفید

در صبحِ سردِ یکی از قطب‌ها

 چند نهنگ، تو و اصرار

خانه‌ات کجاست دوستِ من؟

در قلبِ خاموشِ این تکه‌یِ بی خاکِ دنیا

...سوار بر سوزِ صبح و عصر و شب‌هایِ سرد
دنبالِ تکه ای بیهوده گی

دوستِ من خانه‌ات را کجا ساخته‌ای؟

غذایِ دیروز، خوراکِ شاش بود

و امشب با شامِ تباهی تمام می‌شود

فردا دوستِ من؟

-همه جا-

...

-که با سفره‌ای رنگین در اتاقِ گرم و کوچک‌اش، تمامِ گرسنه‌هایِ شهر را سیر کنی-

تو بر لبه‌یِ آگاهی و انتخاب سفر می‌کردی

و ترانه‌یِ باشکوهی در سرت می‌نواخت

با چلچله ها می‌نشستی و با خورشید بر می‌خواستی و بر زینِ کبودِ افسردگی‌ات می کوبیدی و از سرنوشت سواری می‌گرفتی

حالا، اکنون خانه‌ات کجاست دوستِ من؟

-خطا خودِ تو بودی، و تجربه همه چیز است-

اینگونه به یخ ها می‌نگری و آنچه را که من هر بار ندیده‌ام، می‌بینی

و دور و دورتر می‌شوی

آنجا که هرگز، هیچگاه نبوده‌ای

و هرگز بارِ دیگر نخواهی بود

و این هیچ است و هیچ نیست

خودِ مرگ

خردادِ نود و هفت