چون تصویرِ منفعلِ یک پندار

مقابل آینه‌ی ذوق

-بی هیچ ترانه‌‌ای و تعبیری!-

می‌خیزد و فرو می‌افتد

شب

پشت پلک‌های محدب او

بی آنکه لب گشوده باشد

آواز می‌خوانَد

زاده‌ی زحل

بر انحنای روشنِ سکوت و آگاهی

چون هیجانی خام که سو نمی‌گیرد و می‌کِشد

روح را

،سوی مرگ

خندان و گریزان

استعاره‌ی او دور می‌شود و پیش می‌آید و محو

هجا می‌کند و محو

عقربه از آشفتگیِ روز می‌گذرد

بی حوصله نیز می‌زند پرسه رؤیا

بر امتدادِ خاطرِ خفته

واضح چون بلورِ شفافِ تصویر،

در انعکاس نور و بیداری

و مبهم چون تمام چیزهای دیگر

گوشه‌ی چشم، بی حواس به شیطنتِ چراغِ معجزه

که لیز می خورَد میانِ لغاتِ تاریک

چون آرایه‌ای فریبنده

و پنهان می شود

پشت حرفی ناخوانا

کمان خفته خالی امما

رهای رها،

چُرت افتاده بر فرشِ زمین

سبزه‌ای چون

پیرهنِ لایه لایه بر تن:

نوازنده‌ی باد

در دشتِ گلها و اتفاقاتِ کوچک

نی‌لبکی زمزمه می کند

چون استعاره ای اجباری

و لحظه‌ای دیگر

خواب‌ بر روانِ سنگ و ساقه می لغزد

جام تهی

لب رود

بر خاک افتاده

و انگشتِ کبودِ دیوانه

نخ های نامرئیِ میانِ پرتوِ عقل و گریزِ سایه را رج می زند

تار و پود آسمان نیز همچون گذشته آبی‌ست

آبیِ تیره

بر درختِ خشک

انبوهِ زندگی

همانا که آوای زوال

پیش از خاموشی

تمام سرودها را خواهد خواند

شش و نیمِ عصر از خواب پریدم

امروز را به یاد می آورم

چه روزیست؟ نمی‌دانم

آسمانش نارنجی ست

و ابرها روی همدیگر انباشته‌اند:
نشاط در افق دراز کشیده
دیروز شعری دیدم

که از پنجره بیرون افتاده بود

و بال درآورده و پرواز کرده و      رفته بود
انگار چیزی می‌دانست

برای آنکه بفهمم
باید او را به یاد آورم
او که یادآوری‌اش، مانندِ شناختنش
فراموشیِ خویش است
بیداری به تمامی پاک می‌شود      از ذهنِ من
و پاک می شود از غرور و وهن
و چیزی نمی مانَد الّا نقطه‌ای سیاه
تلاقیِ دو نگاه
ناخودآگاهم و من.

ساعت شش و نیم

خواب اندیشه‌ایست فناپذیر

شش و نیمِ عصر

خودم را در رودخانه‌ای تیره می‌اندازم:

زندگی رؤیایی جاریست

میانِ من و دیگری ورطه‌ای بود که با هیچ پُر نمی شد الّا کلمه

و کلمه خود ورطه‌ای بود میانِ من و جهان

شب می درخشد

خیابان‌ها و مردم می درخشند

و تابلویِ خاموش جلوه‌یِ خاصِ خودش را دارد

این‌ها واقعیت ندارند

تنها ذهنِ خیسِ من است که واقعی‌ست

و تصاویری که دور و دورتر می‌شوند

و چندین ماه و یک ستاره در آسمان

یعنی که من در سفرم

سفری در خواب در شب در خلاءِ واقعیت

در حالِ نگاهی لغزنده به هر چیزِ دست نیامدنی

در عمیق‌ترین لایه ها

در دهانِ اژدها

میانه‌یِ مرداد

عصرها کِش می‌آیند و سوال می‌پرسند

و میانِ من و اشتیاق

فاصله افتاده

خواب می بینم

آویخته عنکبوتی بر تارِ خویش‌ام

در دلهره ی فردای هستی

و این ضعفِ من است

اردیبهشت

رنگْ پریده،

نارنجی، نقره ای.

ماهِ بعد از ظهر.

اکنون این بارِ سنگین مرا لِه کرده است. این که می نویسد، خودِ صفحه کلید است و من نقشی در نگارشِ این سطور ندارم. باور نمی کنم.

                                                                                                                                                                                                                                                                       
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     
                                                                                                  
                                                                                                                                                                                                                                                                                                      
                                                                          
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              
                                                                                                      

                                                                                                                                                                                                                                                                      
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     
                                                                                                  
                                                                                                      

***

این نورِ لعنتی از کجا می تابد؟ این نورِ لعنتی از کجا می تابد؟ این نورِ لعنتی از کجا می تابد؟

بیستمِ تیر

هراسان، پهلوی ساحلِ سفید

در صبحِ سردِ یکی از قطب‌ها

 چند نهنگ، تو و اصرار

خانه‌ات کجاست دوستِ من؟

در قلبِ خاموشِ این تکه‌یِ بی خاکِ دنیا

...سوار بر سوزِ صبح و عصر و شب‌هایِ سرد
دنبالِ تکه ای بیهوده گی

دوستِ من خانه‌ات را کجا ساخته‌ای؟

غذایِ دیروز، خوراکِ شاش بود

و امشب با شامِ تباهی تمام می‌شود

فردا دوستِ من؟

-همه جا-

...

-که با سفره‌ای رنگین در اتاقِ گرم و کوچک‌اش، تمامِ گرسنه‌هایِ شهر را سیر کنی-

تو بر لبه‌یِ آگاهی و انتخاب سفر می‌کردی

و ترانه‌یِ باشکوهی در سرت می‌نواخت

با چلچله ها می‌نشستی و با خورشید بر می‌خواستی و بر زینِ کبودِ افسردگی‌ات می کوبیدی و از سرنوشت سواری می‌گرفتی

حالا، اکنون خانه‌ات کجاست دوستِ من؟

-خطا خودِ تو بودی، و تجربه همه چیز است-

اینگونه به یخ ها می‌نگری و آنچه را که من هر بار ندیده‌ام، می‌بینی

و دور و دورتر می‌شوی

آنجا که هرگز، هیچگاه نبوده‌ای

و هرگز بارِ دیگر نخواهی بود

و این هیچ است و هیچ نیست

خودِ مرگ

خردادِ نود و هفت

به این فکر می‌کردم که در روزهایِ گذشته چه‌کارهایی کرده‌ام. نه، منظورم کارهایِ مشخصی نبود که هر چند ساعت یا روز یا هفته انجام می‌دهم. منظورِ مهم‌تری داشتم. به لذت‌هایِ عمیق‌تری فکر می‌کردم که در چند روزِ گذشته برده بودم. و یک حسِ نارضایتیِ همیشگی و به دنبالش افکاری که ایجادِ حسِ دیر بودن می‌کردند... آیا می‌توانم تعریف و توضیحِ مشخصی درباره‌یِ زندگی‌ام به خودم بدهم؟ زمان چطور من را تغییر می‌دهد و من چطور از بقیه تاثیر می‌گیرم. فکر کردم چقدر می‌توانم زندگی کنم. و فکر کردم دقیقن به چه چیزی باید برسم. چیست که من را واقعن من می‌کند؟ در این فکرها بودم که ساعت گفت یازدهِ شب است و ادامه داد قرار است دیگر نچرخد و ایستاد. به سیگارم نگاهی کردم و سعی کردم طوری که خراب نشود خاموشش کنم. دوباره به ساعت نگاه کردم که ایستاده بود. اگر باتری داشتم هم به زحمتِ پیدا کردنش نمی‌ارزید. موقعِ خواب به این فکر می‌کردم که شاید منظورِ مهمی داشته که حرف زده. چون ساعت هرگز حرف نزده بود. قبل‌تر یک‌بار بخاری حرف زده بود، ولی ساعت هیچوقت. البته بخاری را خیلی زود خاموش کردم و تا صبح می‌لرزیدم. چند روز بعد افسوس خوردم که چرا نگذاشتم حرفش را تمام کند. و هنوز متوجهِ منظورش نشده‌ام... وقتی بیدار شدم، هنوز صبح نشده بود. سعی کردم آبِ دهانم را پاک کنم و کمی تکان بخورم. عرق کرده بودم و چسبیدنِ لباس به بدنم خیلی آزار دهنده بود... وقتی دوباره بیدار شدم هنوز صبح نشده بود و ساعت احتمالن یازدهِ شب را نشان می‌داد. به این فکر کردم که در روز‌ها و ماه‌هایِ گذشته چه‌کارهایی کرده‌ام. هیچ صدایی نمی‌آمد و همه‌چیز کمی ترسناک به نظر می‌رسید. پس دستم را زیرِ بالشم بردم تا تلفنم را پیدا کنم. وقتی دیدم یازدهِ شب را نشان می‌دهد، پریدم. آیا ساعت منظورِ مهم‌تری داشت؟

سقفِ بالایِ سرم خندان به نظر می‌رسید. باتری را در شرایطی پیدا کردم که سرم به گوشه‌یِ کابینتِ آشپزخانه خورده بود و مایعِ سفیدی از سرم بیرون می‌ریخت. به سرعت سمتِ اتاق دویدم. برایِ برداشتنِ ساعت رویِ لبه‌یِ پنجره رفتم ولی ساعت خودش را کنار کشید و به سمتِ راست ِ خودش تاب خورد و در دورترین نقطه‌ای که می توانست به دیوار چسبید. دستم را جلوتر بردم و احساسِ ضعف کردم. کسی در خیابان ایستاده بود و احتمالن من را نمی‌دید. به مایعِ سفید که حالا لباس‌هایم را سفید کرده بود دقت کردم و دستم را پرتاب کردم. ساعت را گرفته بودم. پایین پریدم و وقتی که باتری را از جیبم بیرون کشیدم، ساعت آرام‌تر شد.

صبح کفِ اتاق بیدار شدم و همه‌یِ اتاق سفید بود. من هم سفیدتر شده بودم. ساعتِ هشت و نیم را نشان می‌داد. به دیشب فکر کردم. به کارهایی که نکرده بودم. به لذت‌هایی که برده و نبرده بودم. به دنیایی که به من نمی‌نگریست نگاه کردم و دنبالِ سیگارِ خاموش‌ام گشتم.

اسفند

ای خونِ جاری در رگ هایِ من

از هراسِ فردا گریختم

دیروز را آتش زدم

و کوهی از عقربه ها

مدام می‌چرخند و سرزنش ام می‌کنند

آی امروز، آی امروز

کجایی؟

امروز کجایی عزیزم؟

امروزِ عزیزِ من کجایی؟

درختِ کهنسالِ زمان خشکیده است

درختِ من

اکنون خواهد خشکید

از روزها چیزی جز عصر هایِ خشک و نارنجی باقی نمانده است

از بدن ها تلّی تفکرِ مشکوک

از هر آوازی، آوایِ مبهمی

به هیچ می‌بازم

بیست و دومِ دیِ نود و شش

​اگر در نبردِ تگرگ و طوفان
برگی که افتاد
و کفِ دستِ شما پژمرد
من بودم
اگر پس از شکستنِ دنده‌هایِ کودکی نحیف
دردی که پیچید
و فریادی که کشید
من بودم
و زیرِ بمبی که رویِ سقفِ ترک خورده‌یِ کوچه‌هایِ بی روزن می‌ریخت
کسی که مُرد، اگر من بودم
از پرواز اگر نمی‌ترسیدم
و زیرِ سقفِ سرزنش به شکستنِ بال‌ امید می خندیدم
ترس را شکست می‌دادم
ترس را شکست می‌دادم

دومِ دیِ نود و شش

Hey You

London Philharmonic Orchestra

هیچ کس را خبری نیست، از من

فرانتس کافکا، نامه‌یِ چهارمِ ژوئیه‌یِ ۱۹۲۰ به میلنا

نامه‌هایی به میلنا- فرانتس کافکا- نشرِ شادگان

 

Metamorphosis 5

نوزدهمِ بهمن ماهِ نود و چند

Broken

هشتمِ آبان ماهِ نود و چهار