شش و نیمِ عصر از خواب پریدم

امروز را به یاد می آورم

چه روزیست؟ نمی‌دانم

آسمانش نارنجی ست

و ابرها روی همدیگر انباشته‌اند:
نشاط در افق دراز کشیده
دیروز شعری دیدم

که از پنجره بیرون افتاده بود

و بال درآورده و پرواز کرده و      رفته بود
انگار چیزی می‌دانست

برای آنکه بفهمم
باید او را به یاد آورم
او که یادآوری‌اش، مانندِ شناختنش
فراموشیِ خویش است
بیداری به تمامی پاک می‌شود      از ذهنِ من
و پاک می شود از غرور و وهن
و چیزی نمی مانَد الّا نقطه‌ای سیاه
تلاقیِ دو نگاه
ناخودآگاهم و من.

ساعت شش و نیم

خواب اندیشه‌ایست فناپذیر

شش و نیمِ عصر

خودم را در رودخانه‌ای تیره می‌اندازم:

زندگی رؤیایی جاریست