درخت می کارم
زمینش می دهد ریشه
بهارش، برگ
و برهنه اش می کند پاییز
به خاطرِ دست هایِ من، این آغوش
تا درختی دوباره زاده شود
که آسمان بباردش باران
که زمین بگیردش ریشه
بهار بخواندش با برگ
و لُختَش کند پاییز
به خاطرِ من؟
یا مرگ؟

-بیژنِ نجدی

Ki Sa

یکمِ فروردینِ نود و پنج